تشخیص و درمان کاردیومیوپاتی هیپرتروفیک
تشخیص کاردیومیوپاتی هیپرتروفیک
برای تشخیص کاردیومیوپاتی هایپرتروفیک فوق تخصص قلب و عروق ابتدا شمارا معاینه کرده و سپس از سابقه این بیماری در میان اعضای خانواده شما سوال میکند.
- آزمایش ها
- اکوکاردیوگرام. این آزمایش برای تشخیص کاردیومیوپاتی هایپرتروفیک رایج است. در این آزمایش با استفاده از امواج فراصوت، سفت یا کلفت بودن ماهیچه قلب بررسی میشود. این آزمایش میتواند نحوه پمپاژ خون توسط بطن ها و دریچه های قلب را نیز به پزشک نشان دهد.
گاهی اوقات این آزمایش همزمان با ورزش، معمولا روی تردمیل انجام میشود، که به آن تست ورزش گفته میشود. تست‌های ورزشی تردمیل برای تشخیص ابتلا به کاردیومیوپاتی هایپرتروفیک رایج هستند.
- الکتروکاردیوگرام (ECG یا EKG). در این آزمایش از طریق پد های چسبنده، سنسور یا الکترودهایی را روی سینه و گاهی روی پاها قرار میدهند، تا به کمک آن ها، سیگنال‌های الکتریکی قلب را اندازه‌گیری کنند. ECG میتواند ریتم‌های غیرطبیعی و علائم ضخیم شدن قلب را نیز، نشان دهد. در برخی موارد، به کمک یک ECG قابل حمل بنام هولتر مانیتور، عملکرد قلب را به طور مداوم در یک بازه یک تا دو روزه بررسی میکنند.
- ام. آر. آی قلب. در این آزمایش از آهن رباها و امواج رادیویی قوی برای تصویر برداری از قلب استفاده میشود. این تصاویر به پزشک شما اطلاعات قابل توجهی در مورد ماهیچه‌ها و نحوه کارکرد و دریچه‌های قلب میدهند. این آزمایش اغلب با اکوکاردیوگرام انجام میشود.
درمان کاردیومیوپاتی هیپرتروفیک
هدف درمان کاردیومیوپاتی هایپرتروفیک تسکین علائم و جلوگیری از مرگ قلبی ناگهانی مبتلایان است. روش درمان به شدت علائم بستگی دارد. شما و پزشکتان با هم درباره مناسب‌ترین درمان برای شرایط خود صحبت خواهید کرد.
داروها
داروها می‌توانند به کاهش فشار ماهیچه‌ها و بهبود ضربان قلب کمک کنند تا قلب بهتر بتواند خون را پمپاژ کند. داروهایی برای درمان کاردیومیوپاتی هیپرتروفیک و علایم آن ممکن است تجویز شوند عبارتند از:
- بتا بلاکر ها مانند متوپرولول (لوپوپرسور، توپرول – XL)، پروپرانولول (ایندرال، اینوپپرن XL)یا آتنولول.
- مسدود کننده‌های کانال کلسیم مانند وراپامیل (ورلان، کالان SRو یا دیلتیازم (کاردیوزم، تیازاک).
- داروهای مرتبط با ریتم قلب مانند آمیودارون (Pac erone)و یا دیسپیرامید (Norس‌ها).
- محلول‌های خونی مانند وارفارین (کومادین، جانتوون)، دابیگاترین (پراداکسا)، ریوارکسبان (Xarelto)و یا اپیکسبان (Eliquis)برای جلوگیری از لخته شدن خون در صورت ابتلا به فیبریلاسیون دهلیزی.
عمل های جراحی و روش‌های دیگر
جراحی های مختلفی برای درمان کاردیومیوپاتی و علائم آن وجود دارند که از جراحی قلب باز تا نصب یک دستگاه برای کنترل ضربان قلب را در بر می‌گیرند.
سپتال میکتومی این جراحی قلب باز معمولا در صورت بی اثر بودن دارو ها توصیه میشود و شامل جدا کردن بخشی از دیواره ضخیم واقع در بین بطن های قلب میشود. این جراحی به بهبود جریان خون عبوری از قلب و کاهش جریان خون به سمت عقب، از طریق دریچه میترال (نارسایی دریچه میترال) کمک میکند.
این عمل جراحی میتواند با روش‌های مختلفی انجام شود که به محل ماهیچه ضخیم شده در قلب بستگی دارد. در یکی از این روش ها که اپیکال میکتومی، نام دارد، جراحان ماهیچه‌های ضخیم شده قلب را از محلی نزدیک نوک قلب خارج میکنند که گاهی اوقات دریچه میترال نیز همزمان با آن ترمیم میشود.
سپتال ابلیشن یا فرسایش سپتال. در این عمل، ماهیچه‌های ضخیم شده قلب با استفاده از الکل از بین میروند. الکل از طریق یک لوله باریک و بلند به نام کاتتر به سرخرگی که خون را به آن ناحیه می‌رساند، تزریق میشود. عوارض احتمالی این عمل شامل اختلال در سیستم الکتریکی قلب (بلوک قلب) میشود که در صورت وقوع آن، بیمار نیاز به نصب ضربان ساز نیز دارد.
دفیبریلاتور کاشتنی قلب یا (ICD). ICD یک دستگاه کوچک است که ضربان قلب را به طور مداوم کنترل میکند و مانند یک ضربان ساز، در سینه قرار می گیرد. سپس در صورت بروز یک آریتمی تهدید کننده، ICD با ایجاد یک شوک الکتریکی کالیبره شده، ریتم عادی قلب را احیا میکند. طبق مشاهدات انجام گرفته، ICD به جلوگیری از ایست ناگهانی قلب، که تنها در تعداد کمی از افراد مبتلا به کاردیومیوپاتی هایپرتروفیک رخ می‌دهد، کمک میکند.
درمان‌های خانگی و تغییرات سبک زندگی:
ایجاد تغییرات مناسب در سبک زندگی میتواند خطر عوارض مرتبط با کاردیومیوپاتی هیپرتروفیک را کاهش دهد. از جمله تغییراتی که ممکن است توسط پزشک به شما توصیه شود، عبارتند از:
احتیاط در هنگام ورزش کردن. افراد مبتلا به کاردیومیوپاتی هایپرتروفیک، بهتر است به جز برخی ورزش‌های کم خطر، از ورزش های رقابتی خودداری کنند. البته، در صورت رضایت پزشک شاید بتوانید در برخی ورزش‌های با شدت کم تا متوسط شرکت کنید. در مورد اینگونه توصیه‌های خاص، باید با پزشک خود صحبت کنید.
داشتن یک رژیم غذایی سالم. رژیم غذایی سالم تاثیر قابل توجهی بر سلامتی قلب شما دارد.
حفظ وزن مناسب. حفظ وزن سالم از فشار بیش از حد بر روی قلب شما جلوگیری کرده و احتمال بروز عوارض مرتبط با جراحی را نیز کاهش می‌دهد.
کاهش مصرف الکل. اگر دارای علائم و یا سابقه ریتم های نامنظم قلب هستید که با الکل تحریک می‌شوند، از پزشک خود بخواهید که در مورد سطح ایمن مصرف الکل شما را راهنمایی کند. مصرف بی رویه الکل میتواند با نامنظم کردن ریتم قلب، منجر به انسداد بیشتر جریان خون در قلب شما شود.
مصرف منظم دارو ها. داروهای خود را طبق دستور پزشک مصرف کنید.
مراجعه منظم به پزشک. ممکن است برای ارزیابی وضعیت و تشخیص بهبود یافتن یا بدتر شدن علائم به مراجعات منظم به پزشک، نیاز داشته باشید.
بارداری
زنانی که کاردیومیوپاتی هیپرتروفیک دارند عموما دوران بارداری طبیعی و بدون مشکلی را سپری میکنند. با این حال، اگر به کاردیومیوپاتی هیپرتروفیک مبتلا هستید، ممکن است بهتر باشد تا بر اساس تشخیص پزشک در دوران بارداری به پزشکی مراجعه کنید که در زمینه زنان بارداری که این بیماری را داشته اند، تجربه کافی را کسب کرده باشد.
کنار آمدن با بیماری
ابتلا به کاردیومیوپاتی هیپرتروفیک میتواند از نظر احساسی نیز برای فرد مبتلا دشوار باشد. افراد مبتلا، ممکن است احساساتی از قبیل غم، ترس و عصبانیت را تجربه کنند که با توجه به تغییراتی که این بیماری در سبک زندگی مبتلایان ایجاد میکند، واکنشی طبیعی به نظر میرسد.
از جمله راه های کنار آمدن با این بیماری عبارتند از:
- کاهش استرس. راه‌هایی برای کاهش استرس خود پیدا کنید.
- کمک گرفتن از خانواده و دوستان. از دوستان و خانواده خود کمک بگیرید.
- سبک زندگی خود را بر اساس توصیه های پزشک، تغییر دهید. ایجاد سبک زندگی سالم مانند رعایت رژیم غذایی سالم و حفظ وزن مناسب میتواند به شما کمک کند تا با شرایط جدید خود کنار بیایید.
آماده شدن برای قرار ملاقات
شما ممکن است به یک پزشک آموزش‌دیده برای تشخیص و درمان شرایط قلبی (متخصص قلب) ارجاع داده شوید.
چه کارهایی برای ایجاد آمادگی در خود میتوانید انجام دهید؟
- ببینید آیا لازم است از پیش از قرار ملاقات محدودیت های خاصی مانند تغییر سطح فعالیت و یا رژیم غذایی مخصوصی را رعایت کنید.
- علائم خود را به همراه، مدتی که از بروزشان گذشته است، یادداشت کنید.
- لیستی از داروها، ویتامین‌ها و یا مکمل‌هایی که مصرف میکنید تهیه کنید.
- اطلاعات پزشکی کلیدی، مانند دیگر بیماری های خود را یادداشت کنید.
- اطلاعات شخصی کلیدی، از جمله هر گونه تغییر و یا عوامل استرس زا را در زندگی خود را یادداشت کنید.
- سوالات خود را بنویسید تا از پزشک خود بپرسید.
سوالاتی که باید از پزشک پرسید
- اصلی ترین عامل بروز بیماری من چیست؟
- چه آزمایش‌هایی باید انجام بدهم؟
- چه درمان‌هایی برای من مناسبند؟
- بیماری قلبی من چه خطراتی برایم ایجاد میکند؟
- چند بار باید به شما مراجعه کنم؟
- چه فعالیت‌هایی را محدود کنم؟
- آیا فرزندان یا دیگر بستگان درجه اول من نیز باید آزمایش بدهند ؟ و آیا من باید به یک مشاور ژنتیک نیز مراجعه کنم؟
- آیا دارو های دیگری که مصرف میکنم نیز بر مشکل قلبی من تاثیر گذارند؟
- علاوه بر سوالاتی که برای پرسیدن از پزشک خود آماده کرده‌اید، در پرسیدن سوالاتی که ممکن است در طول قرار ملاقات برایتان پیش بیاید نیز، تردید نکنید.
چه انتظاراتی باید از پزشک داشت؟
دکتر شما احتمالا چند سوال از شما می‌پرسد. در صورتی که برای پاسخ دادن به آنها از قبل آماده باشید میتوانید زمان صرفه جویی شده را به جوانب دیگری بیماری خود اختصاص دهید. سولاتی که ممکن است پزشک شما بپرسد، عبارتند از:
- چه زمانی برای اولین بار متوجه علائم خود شدید؟
- آیا در طول زمان، شاهد تغییر علائم خود نیز بوده اید؟ چه تغییراتی؟
- آیا فعالیت فیزیکی یا ورزش، علائم شما را تشدید میکنند؟
- آیا تا حالا غش کرده اید؟
- آیا بیماری قلبی در خانواده شما سابقه دارد؟
کارهایی که می توانید تا زمان ملاقات انجام دهید
قبل از قرار ملاقات، از اعضای خانواده خود بپرسید که آیا سابقه داشته که یکی از بستگان شما که به کاردیومیوپاتی هیپرتروفیک مبتلا شده باشد و دچار مرگ ناگهانی و بدون توضیح قبلی شده باشد. این کار به درک بهتر پزشک، از سابقه این بیماری در خانواده شما کمک میکند.
اگر ورزش علائم شما را تشدید میکند، باید دستکم تا زمان مراجعه به پزشک و دریافت توصیه‌های ورزشی خاص، از ورزش شدید اجتناب کنید.
دیدگاهتان را بنویسید